„През пустинята“ е началото на пространен приключенски епос в Ориента, в него „Поразяващата ръка“ е заменен от Кара Бен Немзи и всичко се развива по познатия шаблон, от черните по душа злодеи та чак до благородните туземци, неразбрани от света.
Малко ми додеяха пространните описания и религиозните противопоставяния на исляма и християнството, разхвърляни почти безразборно из книгата. От послеписа разбрах, че това са всъщност шест различни разказа публикувани в периодичния печат (предино в католически вестник) и това обяснява липсата на синхрон дори и след преработката и обединението им.
Освен, че не обича крадливите и притворни гърци и подтисниците турци, Карл Май мрази и конете на арабите — изби поне половината от споменатите в книгата, а всякакви човешки отпадъци остави да се скитат на воля…
Като цяло, намирам че индианските му романи са с една идея по-добри.
Не съм сигурен, че ще дочета поредицата — май времето за това е безвъзвратно отимнало.
P.S. Малко носталгия не вреди, освен ако не ти стане скучно.
Само регистрирани потребители могат да дават коментари.
Само регистрирани потребители могат да дават коментари.