Обожавам този роман и като цяло творчеството на Димитър Димов.
’’И тогава той съзна, че всичко, което ставаше, не можеше да бъде друго и че хората се бореха, страдаха и умираха, а животът вървеше неспирно напред.’’ — често си припомням този цитат.
Само регистрирани потребители могат да дават коментари.
Само регистрирани потребители могат да дават коментари.